Na obrazie przedstawiona jest minimalistyczna kompozycja inspirowana naturą i harmonią prostych form. Centralnym elementem jest duże, pomarańczowo-rdzawe koło przypominające zachodzące słońce, którego dolna część delikatnie zanurza się w ciemniejszym, zielonkawym pasie symbolizującym linię horyzontu lub powierzchnię wody. Subtelne przejścia barw nadają ilustracji głębi i ciepła, mimo ograniczonej palety kolorów. W górnej części obrazu, na jasnym tle o odcieniu kremu, unosi się stado czarnych sylwetek ptaków. Ich lot wprowadza dynamikę i poczucie przestrzeni, kontrastując z geometrycznym spokojem słońca i horyzontu. Całość ma charakter spokojny, kontemplacyjny — przywodzi na myśl ciszę wieczoru, kiedy dzień ustępuje miejsca nocy, a światło powoli zanika za linią ziemi. Obraz emanuje równowagą i minimalizmem, łącząc symbolikę natury z nowoczesną estetyką abstrakcji. Może być interpretowany jako metafora spokoju, przemijania i cykliczności życia.